КАД ЛИС ПАДНЕ МЕЧКА РОВЕ А КАД ПАДНЕ ГРАЊКА ПА ЈУ ПОКЛОПИ ОНА ЋУТИ

Од како ја пантим овој до саг никад неје било да си сви седимо дом, да си оратимо одмарамо, заједно си ручујемо и нигде се не журимо.Овија вирус ни у црни корен накара да нигде човек не мож да мрдне, да излезне, такој код нас такој у цел свет. Оно како би се па људи видели и испричали да неје овој. Али куј знаје за кво је овој добро време ће покаже кад све овој пројде. Ја се ич не плашим за мен, ја верујем у бога па ако је бог рекал да се умре, од тој ће се мре и готово. Треба си знаје човек кроз живот кво му је за секирацију а кво неје, а не за сваку ситницу да одлати и да се џапа. По некад се поједеш ко месец за некво, па кад те још по голема мука налегне ти видиш да оној за кво си се пре секирал и није ич било за секирацију. Од проблем до проблем има много голема разлика. Тераш си на памет оној што је било, па си обрнеш на оној што тек дооди и треба да буде, и никад си мир немаш. Него што наш народ каже кад лис падне мечка рове, а кад падне грањка па ју онесвести и поклопи она ћути. Е тој исто и за човека важи. До јучер смо се сви били утрчали, на све стране и све ни малко било, и паре и работа, а саг смо сви мирни, седимо си туј по кућу једемо си кво има и кво се туј затекло, и видимо да човек и сас млого по малко мож да живи и преживи.